Τάσος Λειβαδίτης

Άγια είναι η λευτεριά, κι ο καημός του κόσμου σημαία πλατιά τη σκιά του Che Guevara χαιρετά 

Γιατί απλά κάποιοι άνθρωποι είναι τόσο πολύ ξεχωριστοί, που αξίζει να ζεις μόνο και μόνο για να τους συναντήσεις 

Κάποτε θα μας πνίξουν, τόσα ανείπωτα λόγια

Δε ζούμε αληθινά παρά μόνο τη νύχτα μέσα στ' όνειρο

Κι ίσως θα πρέπει να χαθείς ολότελα, για να μάθεις κάποτε ποιος είσαι

Αύριο λες, και μέσα σ' αυτήν τη μικρή αναβολή παραμονεύει ολόκληρο το πελώριο ποτέ

Που είναι λοιπόν ένα χαμόγελο να μας βεβαιώσει πως υπάρχουμε 

Είναι κάτι βράδια που μόνο ένας αναστεναγμός μας χωρίζει από τον παράδεισο 

Το βράδυ έχω βρει ένα ωραίο τρόπο για να κοιμάμαι ... τους συγχωρώ όλους έναν έναν

Τι να την κάνω την πραγματικοτητα, τους λεω-εγω εχω το όνειρο

Ύστερα ερχόταν η βροχή. Μα έγραφα σε όλα τα χνωτισμενα τζάμια το όνομα σου

Δώσε μου τα χέρια σου να κρατήσω τη ζωή μου

Τίποτα κοιμησου. Εμείς τελειώσαμε. Δεν έχει δάκρυα πια. Κλαίνε όσοι βάθος ακόμα ελπίζουν

Σε καθε σπιτι υπάρχει μια αγνωστη μυστική σκάλα που θα σε πήγαινε ίσως μακριά

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος, δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν' αγωνίζεσαι για την ειρήνη και για το δίκιο